Anlamıyorum.
Sorgulamak, yaptığım en sık şeylerden birisi. İçimi yiyip bitiriyor. Bunu yapmaktan kendimi alıkoyamıyorum. Olmuyor.
Soğuk rüzgarlar esiyor gibi sanki. Gecenin en karanlık saatlerinde, bu satırları yazarken üşüyor içim, karışıyor gözyaşlarımla.
Sanki her düşünce aynı yerden, aynı yoldan geçiyor. Neden çabalıyorum bilmiyorum. Her defasında aynı şey oluyor. Kabusum oluyor artık.
Beni sevse, duysa, sarılsa? Yıllarımı harcadım bunları isterken. Tutmuyor artık bu ayaklar beklemekten o soğuk fırtınanın altında, beni anlasa? Niye böyle oluyor?
Kendi isteğimle doğmadı hislerim ona karşı. Onu ilk gördüğümde bile yoktu bu hisler. Hayatıma girdiği anda oluşmadı hiçbir şey.
Hissettim çünkü…
Buna ihtiyacım vardı. Bunun farkında bile değildim. Mutluydum, beni ben olmaya sürükledi, birini gerçekten sevebileceğimi ikna eden oldu. Bunları, günlerimin her birini daha iyi bir hale getirirken yaptı. Birlikte geçirdiğimiz her anın mutluluğunu açıklayamam. Günün yeni başlamasına rağmen ki o doluluk hissini… Onsuz o günler hiç bitmiyordu.
Çıkmıyor aklımdan o son mesaj. Denedim unutmayı. Ama her defasında başımın arkasına yeniden saplanıyor. Kolay değil, hiç değil.
Diyebilir herhangi birisi : “sadece uzaklaşmak, onu engellemek çözüm olabilirdi”. Ama, bu adil mi?
Ona adil olurdu, evet. Çünkü çöp gibi engellenecek bir numaradan, bir profilden fazlasıydı benim için. Her şeyimdi. Ama artık sadece zamanla sürmediğini bildiğim bir şeyi temsil ediyor ben de.
Sonunda engelledim onu. Çünkü eğlenceliydi. Tıpkı aylarca sevdiğini düşündürerek aslında sevgimi çöp kutusuna sallaması kadar eğlenceliydi. Hak etti mi bu sevgi tüm bunları?
Ama yine yapamadım…
Açıldı o engel sekiz ay sonra. Arkadaşlık bile çoktu bize. İlerleyemiyoruz. Olmuyor. Giriyoruz yine o döngüye.
Peki neden? Niye giriyoruz o DÖNGÜYE?
Madem olmuyor, neden yollarımız biz ne yapsak yeniden buluşuyor sürekli?
Gerçekten denedim her şeyi. Dinledim herkesi. Dediler ki, ne var ona göre bunun eksisi? Ama anlatamadım kimseye onda bulduğum özelliği.
Lütfen dinle beni…
Olmuyor, biliyorum. Ve bu yüzden, bil ki…
Senden uzaklaşmak bana bir ömür gerektirecek. Bu senin için sanki saniyeler sürmüş gibi olsa da.
Çünkü seni başkasına aşık olurken izlemeyi, hayatında ben yokken yapacağın bir şey olmasını isterdim.
Keşke senin yapbozunun bir parçası olmasaydım. Hani var ya, hayatında her şeyden uzaklaşmak için kullandığın o yapboz?
Keşke o yapbozun oluşturduğu resim olsaydım. Birlikte tamamlasaydık o resmi.
En sonunda duvarına asabileceğimiz, o artık hiçbir zaman elde edemeyeceğimiz evimizde.
Senden uzaklaşmak bir ömür sürecek. Ben senin kalbinin tek parçasıyken…
Sen… benim tüm yapbozumdun.
Ve bir gün, o yapbozu duvarıma asacağım.
